İran İslam Devrimi’nin 40. yılında böyle bir film yapmak cüretkar bir davranış. İran Devrimini hiç görmemiş ve yaşamamış bir kuşağın; devrime yüklediği anlam ve beklentileri ile politik sisteminin çarpışmasını sinemaya yansıtmak kolay değil. Hele ki İran’da…

Ancak yönetmeni eleştirmeden de geçemeyeceğim. Filmin kahramanı Amir’i sadece diyalektik ile yani beylik sözlerinin retoriğiyle kahramanlaştırmaya çalışmış ve bu da cılız kalmış bana göre.

Bireysel ahlakı ile politik ahlakı çarpıştıran Amir’in filmin sonunda hırpalanarak götürülüşü filmin mesajının yönünü değiştirmiş. Adeta “Amir gibi olursanız; haklı da olsanız böyle olursunuz” mesajına dönüşmüş. Böylece filmin izleyiciye verdiği mesaj sistematik yolsuzluğun ülke geneline yayıldığı ve ondan kaçış olmadığı fikrine dönüşmüş. Kasım Süleymani’yi temsil ettiğini düşündüğüm Serdar Musavi, saldırganın elini kapalı kapının arkasında bastırıyor ve etkisini görmüyoruz.

Çok iyi bir yerden yakaladığı konuyu yönetmen işleyememiş bence.